Ik vertrok vroeg in de ochtend naar Schiphol. Hier sloegen de zenuwen wel enigszins toe en toen ik eenmaal in het vliegtuig zat bleef dit aanhouden. Maar toen dacht ik aan de redenen dat ik voor het project had gekozen. Ik wilde graag eens op een andere manier leren dan de klassieke schoolsetting en daarnaast leek het me heel gaaf om een ander land, een andere cultuur en een andere taal te leren kennen. Toen ik aankwam in Boekarest werd ik gelukkig opgewacht door iemand van de organisatie en gingen we met het openbaar vervoer naar mijn flat. Ik was de eerste die aankwam. Ik had toen wel even een "wat doe ik hier" momentje, maar toen nam een vrijwilliger die er al langer werkte me mee naar een andere flat met vrijwilligers, waardoor ik me al een stuk beter op mijn gemak voelde. Toen ook mijn teamgenootjes gearriveerd waren, begon ik eindelijk aan mijn project: "European Solidarity Design", kortweg ESD.
Ik had verschillende taken: in een groep van meestal 5 vrijwilligers verzorgden we in een ziekenhuis klinische animatie. Daarnaast gingen we met een groep vrijwilligers naar speciale scholen om daar iets leuks en nuttigs te doen met de kinderen en gaven we les over Nederland aan klassen door de hele stad heen. Meestal had de les het thema 'Solidariteit'. We hielden ook zelf onze activiteiten bij via Instagram en Facebook. Tussendoor hebben we meegewerkt aan een campagne om geld op te halen en hebben we meegewerkt aan een kinderfestival. Aan het einde van het project ben ik met een speciale peuterschool en in één ziekenhuis met de kinderen gaan tuinieren. Dit omdat ik merkte dat er in Roemenië nog relatief weinig gedaan werd aan bewust omgaan met de natuur en het milieu.
Goede klik met de andere vrijwilligersMijn team bestond uit drie meiden en ik, zij kwamen uit Oostenrijk, Spanje en Portugal. In totaal werkten er zo'n 20 vrijwilligers bij mijn organisatie. Ze kwamen voornamelijk uit Spanje, Frankrijk, Italië en Oostenrijk, maar er was ook iemand uit Griekenland, iemand uit Litouwen en er waren nog twee mensen uit Portugal. Ik was de enige Nederlander. De contacten tussen de vrijwilligers waren goed en ik heb ook zeker blijvende contacten gemaakt, vooral met mijn teamgenootjes. Het is ongelofelijk hoe snel je close kunt worden als je samenwerkt en woont en eigenlijk alles deelt.
Met de lokale bevolking had ik vooral contact tijdens mijn werk en tijdens dagelijkse dingen zoals boodschappen doen. Ik had verder niet heel veel diepgaande contacten met locals, want ik had zo'n grote en leuke groep om mij heen waardoor ik niet echt de behoefte voelde om nog meer mensen te ontmoeten. Wel vond ik het erg interessant om in het dagelijkse leven in de bevolking op te gaan en ik werd vaak ook erg hartelijk ontvangen, zeker als ze ontdekten wat voor werk ik deed.