Indonesië kende ik al van de vele vakanties die ik er doorbracht: ik heb een Indische achtergrond. Mijn ouders zijn in Indonesië geboren, maar hebben in 1958 het land moeten ontvluchten. Twee broers en twee zussen zijn in Indonesië geboren. Ik en mijn andere broer en zus zijn in Nederland geboren. Ik ben opgegroeid met de geschiedenis en de verhalen van Indonesië. Nu ben ik er al vier keer op vakantie geweest en heb nu voor de eerste keer, samen met mijn zus, een vrijwilligersproject gedaan.
Welkom met een Javaanse dansVoor de start van ons project logeerden mijn zus en ik een paar dagen in een hotel. Eenmaal aangekomen op de school van ons project vielen we midden in een openingsceremonie. Dat werd elke week gedaan, en leek op een officiële militaire ceremonie. Na afloop stelden we ons kort voor. Onze vrijwilligersgroep was ontzettend divers: een Spaanse, Koreanen, Taiwanezen, Nederlanders en een Indonesiër. We werden welkom geheten met een traditionele Javaanse dans en kregen een uitgebreide lunch.
Met de hele groep werden we ondergebracht bij een Indonesisch gastgezin, waar we elke dag goed werden verwend met Indonesische lekkernijen. In de ochtenden gaven we Engelse les aan de eerste, tweede en vierde klas. We oefenden met getallen, letters, dagen, liedjes en zinnetjes: alles in het Engels. ‘s Middags deden we klusjes bij de school. We maakten cement, metselden en legden tegels. Dat was wel even wennen: het werktempo lag een stuk lager en alles was minder gestructureerd dan in Nederland.
Een muzikaal afscheidDe tijd vloog voorbij. Bij ons afscheid op de school bewonderden we optredens van verschillende klassen, waaronder traditionele Javaanse dansen. De vrijwilligers zongen allemaal een liedje uit eigen land. Bij het gastgezin gingen wij traditioneel Javaans dansen, terwijl andere vrijwilligers in een gamelan (een Javaans orkest) speelden. Ook waren er belangrijke mensen uit het dorp: het dorpshoofd, het districtshoofd en belangrijke oudere mensen van de gemeenschap.
De dankbaarheid was grootVoor mij was het vrijwilligerswerk een prettige en andere manier om Indonesië te leren kennen. De dankbaarheid op de school, van zowel het schoolhoofd, de onderwijzers en de kinderen, was erg groot en ze waardeerden het dat mijn zus en ik de taal spraken. Het was voor de lagere school Sutopati dua de eerste keer dat er een groep buitenlandse vrijwilligers kwam werken.
Het was ook erg bijzonder om de verschillen en gewoonten van de vrijwilligers uit andere landen te leren kennen. Het was een verrijking van mijn persoonlijke ontwikkeling en ik had het gevoel dat ik echt thuis kwam in Indonesië.