Met knikkende knieën en een onrustige buik zit ik quasi-ontspannen met mijn ouders op het Panoramaterras van Schiphol. We zitten alledrie de tijd een beetje uit te zitten, en de spanning is duidelijk aanwezig (zonder dat we daar openlijk voor uitkomen). Ik vraag me af waarom ik in godsnaam heb besloten om alleen op reis te gaan op mijn 19e en me in een onbekende wereld te storten.
- alleen op reis, de eerste keer alleen vliegen;
- buiten Europa (het continent dat ik nog nooit verlaten heb);
- 3 weken optrekken met een nog onbekende groep mensen;
- in een onbekend land (één die geen goede reputatie heeft);
- met een vreemde taal waarvan ik maar een paar woordjes ken.
Of ik dit allemaal zo gedacht heb op die ene ochtend op Schiphol, weet ik natuurlijk niet meer precies. Maar het zal erop geleken hebben. Deze dag is namelijk al 17 jaar geleden, hij ligt meer dan mijn halve leven achter me! En toch zie ik mezelf daar nog zitten, en dan voel ik de angst weer. Ik zie mezelf zitten met de adrenaline gierend door m'n lijf en ik heb met haar te doen. Tegelijkertijd ben ik beretrots op haar. De keuze om een vrijwilligersproject via SIW te doen, heeft de tweede helft van mijn leven een andere koers gegeven. Een koers waarvan ik me helemaal niet bewust toen ik met een zwaar hart m'n ouders uitzwaaide.
Na een lange en veilige vlucht waarin ik me nog even veilig waande tussen veel Nederlandse passagiers, landde ik zomaar in de grootste stad van het Amerikaanse continent: Mexico-stad. Rond middernacht stond ik met torenhoge adrenaline, natte oksels en en typisch Europese backpackoutfit (lees: fleecevest en wandelschoenen) op een uitgestorven luchthaven, waar ik veel te lang moest wachten op mijn backpack. Deze had ik hermetisch laten inpakken met plastic (want ja, je gaat naar Latijns-Amerika, en ik was een makkelijke prooi voor angstige ouders en bijstanders). De meeste medepassagiers gingen met hun bagage naar de reisbegeleider die hen opwachtten. Ik bleef alleen achter en hoorde herdershonden blaffen aan de andere kant van de bagegeband. Mijn alarmbellen gingen af, maar gelukkig voor niets.
De volgende uitdaging diende zich aan: het pendelbusje van het hostel bellen zonder (smart)phone, maar wel met travellercheques (die dus echt niet handig zijn als je 's nachts aankomt en je muntgeld nodig hebt om te kunnen bellen). Ik dacht dat ik er alleen voor stond, maar dat doe je eigenlijk nooit in Mexico, weet ik nu. Een lieve jongen liet me bellen met zijn vaste telefoon, en even later zat ik in het hostelbusje. Ik keek m'n ogen uit: een grote zwarte zee vol met lichtjes, snelwegen en voorbij zoevende auto's. In het hostel typte ik een mailtje naar het thuisfront om ze te laten weten dat ik veilig was aangekomen (er was toen geen andere manier!). Na een paar uurtjes slapen, begon de volgende spannende dag waarin ik in een taxi naar het busstation werd gebracht (tweede rode vlag: een taxi in Mexico-stad?!).
De eindbestemming van de heel comfortable busreis was Morelia, hoofdstad van de deelstaat Michoacán. Tijdens de 4 uur durende busrit de volgende ochtend keek ik weer m'n ogen uit. De eindeloze hoofdstad maakte plaats voor groene bergen en grote spiegelgladde meren, een enorme verrassing. De enige mensen die ik zag, zaten geplakt op reusachtige aanplakbiljetten die iets te nep lachten. 2006 was een belangrijk verkiezingsjaar, kwam ik later achter.
De spanning van de aanloop van de reis, de lange reis en te weinig eten en drinken eisten zijn tol. De ontmoeting van de vrijwilligersgroep was een enorme opluchting. Met de prachtige kathedraal van Morelia op de achtergrond, en de klok die 12.00 uur sloeg, besloot mijn lichaam even op standby te gaan. Toen ik mijn ogen weer opendeed, keek ik recht tegen een enorme bak fruit aan. De allerliefste Erick, een Mexicaanse deelnemer van het project, had deze razendsnel voor me gekocht toen hij zag dat ik flauwviel. Zie hier mijn eerste kennismaking met de Mexicaanse zorgzaamheid en gastvrijheid.
De rest van de drie weken was een opeenvolging van gezelligheid, interessante ontmoetingen met heel veel lieve medevrijwilligers vanuit Europa en de VS, en heel veel Mexicaanse studenten. En de prachtige staat Michoacán die mijn hart veroverde.
Met de hechte groep van vrijwilligers en grote groep Mexicaanse studenten plantten we bomen binnen en buiten de stad. We probeerden ook de studenten op de campus bewust(er) te maken van natuurbehoud. We maakten de mooiste uitstapjes in het weekend, en hielden de gezelligste etentjes en feestjes in de avonden. De laatste avond was een waar tranendal, omdat we denk ik geen van allen hadden verwacht dat we zo'n intense en rijke ervaring zouden meemaken samen.
En dit alles is begonnen met één keuze: ik wil alleen naar het buitenland om Spaans te leren en wat van de wereld te zien.
Deze keuze heb ik vervolgens intuitief genomen: bladerend door een dikke stapel van korte projecten die de SIW aanbood op de infodag, zag ik dit project en wist ik dat ik daarheen wilde. Geen idee waarom precies, maar dat maakte niet uit.
De rest is geschiedenis, maar de geschiedenis schrijft mede mijn toekomst. Door deze spannende keuze heb ik JA gezegd tegen een onvergetelijke zomer. Een zomer waarin ik mijn huidige partner heb ontmoet. We zijn altijd in contact gebleven via de mail. Toen hij besloot om in Nederland verder te studeren, is onze relatie begonnen. We hebben samen een paar jaar in Mexico gewoond, in dezelfde stad waar ik 17 jaar geleden als jong verlegen meisje m'n ogen uitkeek en zwoer ooit terug te keren naar Mexico. Inmiddels hebben we een dochtertje en wonen we in Nederland. Maar Mexico kruipt waar het niet kruipen kan, en we maken ons op om weer terug te keren naar dezelfde staat die destijds mijn hart veroverd heeft.
Dit alles was niet gebeurd, als ik niet naar mijn intuïtie had geluisterd en naar de SIW-infodag was gegaan en mezelf in een onvergetelijk avontuur had gestort!
Dus mijn advies: doe maar lekker, je kunt het, je gaat er geen spijt van krijgen. Door enge dingen te doen, kom je erachter hoe groots je leven kan zijn, als je er maar in gelooft :).