Na maanden voorbereiding was het zover; ik stapte op het vliegtuig richting Cuzco, Peru. Na een lange reis en met een enorme jetlag zette ik voet op Peruaanse bodem. De eerste dagen waren vooral wennen. Aan de hoogte (Cuzco ligt op 3300m hoogte), de cultuur, en vooral de taal. Om zo snel mogelijk de Spaanse taal onder de knie te krijgen, verbleef ik in een gastgezin en volgde ik drie weken lang Spaanse lessen.
Handwerken en kleding makenDaarna begon ik aan mijn eerste project. In totaal zouden dat er drie worden, in zeven maanden tijd! Mijn eerste project, ‘La Esparanza’ genaamd, bleek verhuisd, maar ik vertrok vol goede moed met de bus voor een anderhalf uur durende rit richting het project. Dat bestond vooral uit lokale vrouwen en meiden die les kregen in kleding maken en handwerken, in de hoop er hun beroep van te maken. Ik ondersteunde de docent tijdens de lessen, maar omdat ik geen naai- of breiwonder ben, kon ik voor mijn gevoel niet veel betekenen. Daarom besloot ik na vijf weken te stoppen met het project, maar niet zonder tassen vol materialen achter te laten.
Mijn tweede project was ‘Remar’, een weeshuis voor meiden tussen de nul en achttien jaar. Het eerste wat me opviel? De smerige grond, de slaapkamers die niet af waren, de trappen waren onveilig en open en er was geen structuur of regelmaat. Voor mij een echte shock, aangezien ik zelf werkte binnen de goed georganiseerde jeugdzorg in Nederland.
Ik wilde de meiden een stukje liefde en aandacht geven dat ze in het dagelijks leven misten. Nadat ik hun vertrouwen – en dat van de begeleiders – had gewonnen, mocht ik iets meer doen met de meiden. Zo kreeg ik de kans drie meiden mee te nemen naar het ziekenhuis. Ze zaten onder de uitslag en eczeem en er was geen geld voor medicatie of crème. Mijn afscheid werd ‘gevierd’ met cake en cola en een klein traantje, bij mij én de meisjes.
Genieten van cultuur, natuur en de lieve mensenHet laatste project was ‘Los Molinos’, een naschools project voor kinderen tussen de vier en twaalf jaar in een van de armste wijken van Cuzco. De kinderen maakten na schooltijd onder begeleiding van vrijwilligers hun huiswerk. Daarnaast was er tijd voor het geven van lessen in Engels, topografie en verzorging. En voor creatieve en sportieve activiteiten. Op dit laatste project was ik coördinator vanwege mijn lange verblijf. Ook hier was het afscheid moeilijk, van de kinderen en van Cuzco. Een stad die zeven maanden lang mijn thuis was, waar ik veel lieve en mooie mensen heb leren kennen en genoot van de cultuur en natuur.
Voor mij was Peru een onvergetelijke ervaring, waar ik nog dagelijks aan terug denk!