Bezoek de Online Infosessie op 11 februari

Sportevenementen organiseren in Mongolië

Tijdens het project heb ik geweldige mensen leren kennen en ervaringen opgedaan die ik nooit meer zal vergeten!
Mongolië Groepsproject
Ik deed een groepsproject in Mongolië en werkte in een kamp vlakbij een weeshuis.

Ik koos voor een groepsproject in Mongolië. Dit heb ik op de eerste plaats gedaan, omdat ik zin had in een avontuur met andere mensen, waarbij ik ook nog eens behulpzaam kon zijn. Wat ook meespeelde, was dat ik die zomer de mogelijkheid had om naar een land te gaan, waar ik normaal gesproken niet zo snel naartoe zou gaan. Mongolië was één van die landen. Naast de compleet verschillende cultuur en de geschiedenis van het land, maakte een treinreis door Siberië deze onderneming nog interessanter voor mij en andere vrijwilligers. Hoewel ik een reis als deze al langer had willen doen, was ik nog niet meteen overtuigd van mijn plannen. Tijdens het bijwonen van een voorbereidingsdag van SIW maakte ik kennis met andere vrijwilligers. Eén van die vrijwilligers was al eerder naar Mongolië gegaan. Hierna wist ik het vrijwel zeker: ik wilde gaan!

Zenuwachtig maar enthousiast

Op de dag van vertrek wist ik nog niet zo heel goed wat ik aan ging treffen. Dat maakt het ook wel weer een avontuur. Als ik eerlijk moet zijn was ik wel een tikkeltje zenuwachtig, maar ik had er van de andere kant ook erg veel zin in. We zouden in Ulaanbaatar afspreken bij een klein Dzjengis Khan-standbeeld. Ik kon het niet vinden en kreeg het idee dat ik verkeerd stond. Gelukkig kwamen na enkele minuten nog meer mensen die verdwaald leken te zijn. Uiteindelijk hadden ze ons vrij snel gevonden en was er geen reden tot paniek.

Het was één van de mooiste zomers die ik heb meegemaakt en ik had het voor geen goud willen missen."
Groepsproject Mongolië Europa
Hoogtepunt: vriendschappen voor het leven

Tijdens het project heb ik geweldige mensen leren kennen en ervaringen opgedaan die ik nooit in mijn leven meer zal vergeten. Het is lastig om slechts één moment uit te kiezen. Iets wat mij opviel, was dat de groep na slechts twee weken al zo hecht was geworden. We brachten zoveel tijd met elkaar door. Niet alleen tijdens het werk, maar ook tijdens het ontspannen. Aan het einde van het werkkamp, was het lastig om afscheid van elkaar te nemen. Ik had niet meer vaarwel kunnen zeggen tegen een van mijn beste vrienden op het werkkamp. Hij zou binnen een paar dagen weer naar Japan gaan. Bij puur toeval kwam ik hem op straat tegen in Ulaanbaatar. We hebben alle mensen uit het werkkamp die we konden vinden bijeengebracht en tot in de late uurtjes gefeest om de vakantie af te sluiten. De vriendschappen die in Mongolië zijn ontstaan vond ik toch wel het mooiste van alles. Ik heb al enkele vrijwilligers opgezocht in Estland, Frankrijk en Oostenrijk en ik hoop dat zij ook eens mijn kant op komen.