Mee met de wind
De wind, die het Leven heet.
Samen met Lars besloot ik te gaan varen.
Mee met de wind van het leven.
Het leven voelen; op zoek naar een kern - eenvoud en puurheid.
De wind trok ons nieuwsgierig naar Boskanter.
Een plek aan de kant van het bos, in de Vlaamse Ardennen in België.
Een kleine gemeenschap bestaande uit een gezin van vier op vier hectare grond.
Vrijwilligers wordt de mogelijkheid geboden om dit leven mee te leven.
Een leven waarin we onderdeel zijn van de natuur.
Lars en ik arriveerden in de Pruim-tijd.
Ze vielen van de bomen, smakelijk goud.
Vanaf het begin waren we niet alleen,
wespen hielden ons gezelschap.
Alles kent zijn tijd.
Nog voor de pruimen waren er al de tomaten, dan kwamen de appels en peren.
Veel later pas kastanjes, pompoenen en mispels.
Elke tijd kent ook zijn vragen.
Het fruit vraagt gegeten te worden.
Appels twijfelen en geven ons de mogelijkheid te beslissen.
Appelschijfjes drogen, appelmoes, appelsap of gewoon zo uit de hand.
In ieder geval moet er iets mee gebeuren, of ze gaan direct terug naar Moeder Aarde.
Als je teveel pruimen eet, kom je vanzelf terecht bij het toilet.
Het composttoilet: in plaats van met schoon, drinkbaar water de wc door te spoelen, zijn er compostemmers.
Nadat de pruimen de hele weg in je lichaam hebben afgelegd en het eindstation hebben bereikt, in de emmer zijn beland, gooi je er twee handjes zaagsel overheen.
Als de emmer uiteindelijk na een paar dagen vol zit, breng je die naar de plek waar het rustig kan gaan composteren.
De compost kan dan later dienen als voeding voor de planten.
Zo is de cirkel rond en het vierkant hoekig.
Enfin-
Boskanter werd ons thuis.
We vonden onze weg tussen de brandnetels in de tuin, maandelijkse pizzafeestjes, af en toe kwam de wind met een nieuwe vrijwilliger, we gaven creatieve workshops op een kleine middelbare school.
In de zomer werd er in de hangmat gelegen, in de winter voor de open haard.
Er was tijd voor eigen projecten, lepels uit hout snijden of schilderen met natuurlijke verf, grapjes en grollen.
Wekelijkse meetings, van waar we staan en hoe het met iedereen gaat.
En elke dag moest er weer gekookt worden, soms stonden er 5 borden op tafel en de volgende dag 11.
De Pruim-tijd lijkt alweer een eeuwigheid geleden.
De natuur is tot rust gekomen en wij ook.
We beitelen nu de namen van de fruitbomen uit hout en kraken nog steeds walnoten die de bomen ons dit jaar schonken.
Er valt zoveel te zeggen over de tijden hier.
Soms voelde alsof een dag een heel leven in zich had.
Het varen hier op Boskanter was heerlijk.
Ik kan de wind aan iedereen aanraden.
Het brengt van alles met zich mee.
Wij varen vrolijk verder,
met Boskanter in ons hart.